Όλοι μας, οι ίδιοι ή κάποιος δικός μας έχουμε ‘περάσει’ από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Όλοι μας, σιχτιρίσαμε την ώρα και τη στιγμή, τόσο εξαιτίας της ανάγκης που μας έκανε να περάσουμε το κατώφλι του, όσο και για τις -επιεικώς- απαράδεκτες συνθήκες που ζήσαμε κατά την παραμονή μας εκεί.
Τα προβλήματα; Μόνιμα και γνωστά: Λίγοι γιατροί, άθλια κτίρια, έλλειψη εξοπλισμού, έλλειψη κλιματισμού, έλλειψη καμιά φορά και των πιο απλών πραγμάτων, όπως βαμβάκι ας πούμε. Και, κυρίως, αναμονή. Τεράστιες ουρές ανθρώπων που υποφέρουν, άλλος λίγο, άλλος πολύ. Ποιος να πρωτοεξεταστεί;
Κάθε φορά, όταν επιτέλους φεύγουμε από κει, ρίχνουμε ένα τελευταίο σιχτίρισμα και επιστρέφουμε στην ζωή μας, ανακουφισμένοι. Λίγες μέρες ή και ώρες ακόμη μετά, ξεχνάμε ότι ζήσαμε, ξεχνάμε ότι είδαμε. Έως την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να βρεθούμε ξανά σε ένα νοσοκομείο.
Είδαμε και άκουσαμε πριν λίγο καιρό, τον Άδωνι Γεωργιάδη να δηλώνει πως στην ανάγκη θα προχωρήσει σε επίταξη γιατρών που ιδιωτεύουν, έτσι ώστε να στελεχώσει κάποιες θέσεις σε νοσοκομεία που έχουν ανάγκη. Ο ίδιος χαρακτήρισε το μέτρο ‘βάρβαρο’. Το ρεπορτάζ ανέφερε πως το 99% των γιατρών που κλήθηκαν να εργαστούν σε δημόσια νοσοκομεία, αρνήθηκαν και μάλιστα με σθένος. Η ‘λύση’ που βρήκε ο υπουργός Υγείας είναι η επίταξη. Μάλιστα….
Και ρωτώ εγώ η πτωχή: Γιατί να δουλέψει ένας γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο; Για τα ελάχιστα χρήματα; Για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας; Για το εξαντλητικό ωράριο; Για να γίνει έρμαιο ενός συστήματος που όσο πάει και χειροτερεύει; Εσείς θα το κάνατε; Θα αφήνατε την δουλειά σας για μια – κατά πολύ – χειρότερη; ‘Η για να γίνει ο ίδιος ασθενής, όπως η ταλαίπωρη παιδίατρος στη Σάμο; Δε νομίζω. (Τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση).
Η ιατρική είναι λειτούργημα. Σαφώς. Έτσι όμως πρέπει να το βλέπουν όλες οι πλευρές και αυτός που το ασκεί και αυτός που ωφελείται. Αλλιώς παύει να είναι λειτούργημα.
Είναι ντροπή να πληρώνονται οι γιατροί και οι νοσηλευτές του δημοσίου με ψίχουλα, όταν η δουλειά τους είναι να μας κρατούν ζωντανούς και υγιείς. Είναι ντροπή να τους κατηγορούμε που ζητούν περισσότερα χρήματα, όταν ξοδεύουμε πενηντάρικα και κατοστάρες σε ξαπλώστρες, κομμωτήρια και γήπεδα (τυχαία τα παραδείγματα, καταλαβαίνετε τι εννοώ). Είναι ντροπή να δίνονται λεφτά που δεν περισσεύουν σε φιέστες για το θεαθήναι και να μην υπάρχουν φορεία στα νοσοκομεία. Είναι ντροπή.
Ποτέ επίσης δεν κατάλαβα το σύστημα της εφημερίας. Προσωπικά, μετά από οχτώ ώρες δουλειάς, το μυαλό μου είναι τόσο κουρκούτι που δεν θυμάμαι το όνομα μου καλά-καλά. Γιατί ο γιατρός – που κάνει κάτι πολύ σημαντικότερο από εμένα – πρέπει να δουλεύει σερί 12 και 24 ώρες; Γιατρός είναι, όχι θεός. Αν δεν ξεκουραστεί, το λάθος που ανθρώπινα θα κάνει επάνω μου, επάνω σου, επάνω μας, θα πληρωθεί πολύ ακριβά.
Όσον αφορά στην επίταξη, θα επιτάξει ο κος Υπουργός και τα αντίστοιχα καταλύμματα για να μείνουν οι γιατροί που θα σύρει στην επαρχία και τα νησιά; Θυμίζω το τραγικό/ευτράπελο γιατρού που διορίστηκε σε νησί και αναγκάστηκε να φύγει επειδή δεν μπορούσε να βρει ούτε στάνη να ξαποστάσει. Μου κάνει πραγματικά εντύπωση που σε περιοχές που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από γιατρούς, δεν βρίσκεται ένας (ένας!) να στερηθεί λίγα ευρώ παραπάνω από το air bnb για να στεγάσει κάποιον που μπορεί αργότερα να σώσει τη ζωή του, ή τη ζωή ενός δικού του ανθρώπου. Ούτε ένας..
Ας διορθώσει πρώτα λοιπόν ο κος Γεωργιάδης τις συνθήκες κι ύστερα να αρχίσει τις επιτάξεις. Κι εμείς, ας θυμόμαστε τα Νοσοκομεία πριν τα χρειαστούμε. Ας θυμόμαστε πως βγαίναμε στα μπαλκόνια να χειροκροτήσουμε τους γιατρούς στην πανδημία. Ας θυμόμαστε τη νοσηλεύτρια που εξυπηρετούσε τρεις ορόφους στη βάρδια της, τον εφημερεύοντα γιατρό που δεν έπαιρνε ανάσα εκείνο το βράδυ που πήγαμε στα επείγοντα.. Ας θυμόμαστε πως η Υγεία είναι αγαθό, για το οποίο πληρώνουμε στο κάτω – κάτω κι ας σταματήσουμε το ξεπούλημα.
Η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που ο οποιοσδήποτε μπορεί να πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και να τον κοιτάξουν χωρίς να του ζητήσουν εχέγγυα πληρωμής. Οι αρχές του ΕΣΥ είναι – θεωρώ – από τις δημοκρατικότερες. Το ότι στην πορεία στράβωσε το πράμα, δεν αναιρεί τον δημόσιο χαρακτήρα του. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.